Борис Луценко. Круги жизни

Людмила Громыко

Народный артист Беларуси, заслуженный деятель искусств, наконец, просто знаменитый режиссер Борис Луценко – личность знаковая. В его спектаклях расцветало белорусское сценическое искусство последней четверти двадцатого века. Сегодня мы четко осознаем: художники такого масштаба в отечественном театре редкость. Лучшие спектакли – «Раскиданное гнездо» Янки Купалы, «Затюканный апостол» Андрея Макаенка, «Макбет» и «Гамлет» Уильяма Шекспира, «Трехгрошовая опера» Бертольта Брехта, «Трагедия человека» Имре Мадача, «Христос и Антихрист» Дмитрия Мережковского – стали образцами режиссерского мышления, белорусской сценической классикой.

Отлучить Бориса Луценко от театра было невозможно. И это тоже своего рода феномен: так срастись, переплестись с профессией может не каждый. Правда, не каждому это и нужно. Да только без одержимости, профессионального фанатизма достичь высот в этом деле, пожалуй, не получится.

01

Читать далее

Эймунтас Някрошюс: «Надо жить, надо работать…»

Людмила Громыко

В свой служебный кабинет в Театре-студии «Мяно Фортас» солнечным майским утром он вошел очень тихо, просто и незаметно появившись «ниоткуда» в назначенное время. Оказалось – большой красивый человек с мягкими, немного замедленными движениями, с негромкой речью, дружелюбным и словно припрятанным взглядом.

Коллеги называют его Мастером. Все вокруг окутано атмосферой уважения и признания. И легендами, что естественно для театрального режиссера, каждый спектакль которого в течение тридцати лет вызывает необычайный интерес у публики во всем мире. Считается, что Эймунтас Някрошюс чрезвычайно немногословный человек и с журналистами почти не разговаривает. Высказывается коротко: «Да. Нет. Не знаю».

Но наша беседа продолжалась 55 минут, и начал ее Мастер.

nekrosius_01

Читать далее

Аляксандр Марчанка: «Усе іпастасі майго існавання»

Людміла Грамыка

У структуры РТБД Цэнтр беларускай драматургіі, відавочна, асобная тэрыторыя. Распачаўшыся на пустым месцы з невялікіх праектаў, ён усё больш ўпэўнена набірае вагу. Прынамсі, сёння сучасным чалавекам у нашых тэатрах амаль ніхто не займаецца. У Цэнтры займаюцца… разам з Аляксандрам Марчанкам.

01

Читать далее

Аляксандр Гарцуеў: «Эмоцыя ўзнікае праз усведамленне»

Людміла Грамыка

Аляксандр Гарцуеў прыйшоў у РТБД ужо сфарміраваным творцам. Ён з пакалення «ператрыманых» рэжысёраў, тых, каму не давялося адпачатку працаваць самастойна, насуперак усталяваным іншымі тэатральных правіл. Прынамсі, рэвалюцыйныя пераўтварэнні ў ягоныя намеры не ўваходзілі. І ўсё ж, цягам чатырох год у РТБД шмат што змянілася. Нават здаецца, што тэатр цяпер на раздарожжы: паміж мінулым і надыходзячым. Варта спадзявацца.

01

Читать далее

Валерый Анісенка: «Я хацеў, каб у маім тэатры ззялі зоркі над галавой»

Людміла Грамыка

Валерый Анісенка прыйшоў у Рэспубліканскі тэатр беларускай драматургіі і пачаў адбудоўваць яго практычна з нуля. Прафесійная супольнасць паставілася да гэтага прызначэння неадназначна. Дзеля таго, каб працаваць, спатрэбіліся ўпартасць і мужнасць. Ды толькі «Вольнай сцэны» больш не існавала. За плячыма быў драматычны вопыт з Тэатрам-студыяй кінаакцёра і амаль дваццаць год адлучанасці ад сцэны. Наперадзе – не менш драматычныя выпрабаванні.

 01

Читать далее

Валерый Мазынскі: «“Вольная сцэна” – самае каштоўнае, што ў мяне атрымалася»

Людміла Грамыка

Ідэя ўзнавіць гісторыю РТБД праз расповед мастацкіх кіраўнікоў належала тэатру і неўзабаве была ўвасоблена на старонках выдання, прысвечанага 25-годдзю сцэнічнага калектыву. Героямі публікацыі сталі Валерый Мазынскі, Валерый Анісенка, Аляксандр Гарцуеў і Аляксандр Марчанка. Гэта спроба прачыніць дзверы на творчую кухню, зірнуць на тэатральны працэс вачыма рэжысёра. Зразумець наколькі перапрацаваная крытыкамі тэатральная рэчаіснасць адрозніваецца ад таго, што адбываецца насамрэч.

01

Валерый Мазынскі. 1995

Читать далее

Белорусский театр в постсоветский период

Людмила Громыко

Время перемен

В конце 1980-х (перед распадом Советского Союза) в белорусском театре наступил период подъема и стабильности. Позади остались десятилетия бытового реализма и острые дискуссии, которые сопровождали смену театральных форм. Наступила эпоха авторской режиссуры.

 

001

«Буря» Уильяма Шекспира. Национальный театр имени Янки Купалы.

Читать далее

Раеўскі

Людміла Грамыка

Час не заўсёды можа ўсё расставіць па сваіх месцах. Для гэтага патрэбны і адпаведныя людскія намаганні. Думаю пра тое, згадваючы Валерыя Раеўскага, які, тым не менш, застаецца ў гісторыі беларускага тэатра фігурай неаспрэчнай. Велізарнай глыбай. Яркай асобай з рэжысёрскім і чалавечым талентамі, неверагодным чынам спалучанымі.

f_ra_01

Читать далее